De acordo coa segunda lei da termodinámica, toda conversión de enerxía e, polo tanto, a transformación da enerxía dunha fonte primaria nun vector intermedio supón sempre unha perda de enerxía útil en forma de calor (que tamén é unha forma de enerxía), que se disipa ao ambiente debido á segunda lei da termodinámica. Por conseguinte, cantos máis pasos intermedios existan en forma de conversión en vectores entre a extracción da enerxía contida nunha fonte e o seu consumo final en forma de traballo útil, máis enerxía se desperdiciará en forma de calor, que non produce ningún traballo útil, e máis diminuirá o rendemento enerxético dunha fonte. Deste xeito, sempre será máis eficaz utilizar gas natural para quentar unha pota de auga que utilizar o gas para xerar electricidade nunha central térmica, levar a electricidade ata unha casa e alí accionar unha cociña cun forno eléctrico para quentar a auga da pota.
Os vectores electricidade e carburantes do petróleo permitíronnos mover e levar a enerxía que necesitamos a onde vivimos, e ao mesmo tempo permitíronnos vivir e movernos por onde queiramos. Tamén nos permitiron obter a enerxía na cantidade que se considerase oportuna, sen máis limitación que a económica, o que supuxo formas de vida baseadas no abuso do consumo enerxético. Pero a complexidade é elevada, e a eficiencia, debido ás transformacións que implica, é baixa, polo que o custo de levar esta forma de vida dependente do abuso enerxético non resulta igual de viable para todos. Por iso, os países máis ricos dotáronse de vectores con máis facilidade que os pobres.
